6 ways to play with toy cars

Post นี้เอาใจเด็กผู้ชายกันหน่อยนะคะ 

เชื่อว่าหลายๆบ้านคงมีของเล่นรถแบบในรูปกันเต็มไปหมด ลองมาดูวิธีที่จะเล่นกับรถแบบนี้กันดีไหมคะ

ขอบคุณข้อมูลจาก www.childhood101.com

This post is by regular contributor Kate Fairlie of Picklebums.

One or two toy cars quickly became ten, and then twenty, and now we have so many cars we barely have room to store them! Over the years our ever expanding collection of toy cars has been enjoyed with by all our four children, and currently our youngest, three year old Noah, is totally obsessed with them! 

Cars are a simple, cheap, accessible toy and can be used in so many ways. Here are some of our favourite ways to play.

Draw With Them 
Tape some markers to the back of your cars and zoom around to make art! 

Race Them 
All you need is a large piece of cardboard with a starting line and a finishing line. Find somewhere to rest one end of the ramp to make a slope and you are ready to race. Race two, three or six cars at a time! 

Add some extra excitement by building a block wall for them to smash through!

Roads 
Draw your roads on a big piece of paper or simply transform a large cardboard box into a town. If drawing is not your thing, print out these ready-made roads. 

Make a Tunnel 
Make a simple tunnel by folding the short edges of a piece of A4 (or letter sized) paper over about a centimetre. Tape one of the folded edges to the floor and then gently roll the paper into a tunnel shape and tape the other folded edge to the floor. 

In the Sand Pit / Sand Tray 
Sand is great for making roads, or for scooping and dumping. Combine cars with sand and some other natural materials (rocks, small leafy branches, seedpods, etc) in the sand pit or a sand tray for fun small world play. 

Make Your Own Car 
To make your own car, tuck in or remove the top and bottom flaps of a box, add wheels and some shoulder straps and you are ready to go. Or upscale your child’s car play with a child sized cardboard box car. 

How to tie your shoe

กิจกรรมง่ายๆที่จะฝึกเด็กๆหัดผูกเชือกรองเท้าค่ะ ไม่มีอุปกรณ์อะไรมากมาย แค่วาดรูปรองเท้า เจาะรู และเตรียมเชือกรองเท้ามาให้เด็กๆหัดร้อย

ลองให้เด็กๆวาดรูปรองเท้าเองก็ดีนะคะ เด็กๆจะได้รู้สึกมีส่วนร่วมและภูมิใจกับสิ่งที่เค้าลงมือทำด้วยตัวเองค่ะ

วัยที่เด็กๆจะเริ่มฝึกผูกเชือกรองเท้าได้ดีคือ 4-5 ขวบเป็นอย่างต่ำนะคะ เพราะฉะนั้นถ้าน้องยังทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องเร่งรีบ ค่อยๆค่ะ

ขอบคุณข้อมูลจาก http://kidsactivitiesblog.com/27319/how-to-tie-your-shoe

110th year of Crayola Crayon

หลายคนคงจะเคยเห็น เคยรู้จักหรือเคยใช้ Crayon ยี่ห้อ Crayola กันนะคะ วันนี้มาทำความรู้จักกันมากขึ้นหน่อย โทษฐานที่อยู่มานาน ^ ^

Crayola มีอายุ 110 ปีแล้ว คิดค้นโดย Edwin Binney และ Harold Smith ชาวฝรั่งเศส โดยชื่อ Crayola มาจากภาษาฝรั่งเศส Craie (Chalk) และ Ola (Oily) มาดูหน้าตากล่องตอนแรกๆกันค่ะ

ช่วงแรกๆมีแค่ 8 สี คือ แดง ส้ม ฟ้า เขียว ม่วง เหลือง น้ำตาล ดำ เท่านั้นเอง
ใครอยากรู้ที่มาที่ไปเพิ่มเติม อ่านต่อได้เลยค่ะ

Art in Everyday
by Maxwell Tielman (www.designsponge.com)

While I wouldn’t say that I’m a diehard enthusiast of any one brand, I most definitely was as a child. Perhaps it’s because children haven’t become jaded against advertising, or perhaps it’s because they’re still shaping themselves as people, but children do seem to have pretty strong opinions when it comes to their brand allegiances. Take school supplies, for example. When it came to outfitting my pencil case (which was a Spacemaker, thank you very much) I was one picky consumer. While I certainly could have gotten by with Rose Art, Prang, or—God forbid—generic crayons— I would accept nothing less than Crayola. This might have been simply because they were (and still are) the leader in the crayon market and I just wanted to fit in. But I like to think that, even at a young age, I was discerning enough to understand how wonderful the rough paper of Crayola crayons feel against the skin, how intoxicating their deep, waxy smell is, and how utterly timeless their green and mustard yellow packaging looks. Even today, on the off-chance that I am in need of crayons, I will grab Crayola before anything else. I like to imagine that, like Heinz or Coca-Cola, Crayola has their secret crayon recipe down to a science, that they have perfected the way that their crayons glide smoothly across the paper and leave bold, not waxy marks. Perhaps I’m a crayon zealot, but I’d venture a guess and say others are in the same camp when it comes to Crayola.

The Crayola love many youngsters (and adults) feel is by no means unwarranted—the brand was in fact the world’s first mass-market manufacturer of crayons. Prior to Crayola’s introduction in 1903, the only crayons available were made for artists—fragile, toxic objects that were oftentimes imported from abroad. Invented by cousins Edwin Binney and Harold Smith, Crayolas were the first crayons to be both cheap and sturdy enough for everyday use by children. The name Crayola was actually coined by Binney’s wife, Alice, by combining the French words “craie” (chalk) and “oléagineux” (oily). When introduced, a box of Binney & Smith’s Crayola crayons sold for 5¢ and included eight colors: blue, green, red, orange, yellow, violet, brown, and black.

The crayons were an immediate success, wildly successful amongst students and teachers. It wasn’t until the late 1940s, however, with the advent of the Baby Boomers, that Crayola crayons made their way beyond the classroom and into people’s homes. It was at this time, around when Crayola introduced their all-encompassing 64-crayon box, that the idea of Crayola crayons as an American icon was cemented. It is, in fact, these very baby boomers that were the first to protest when Crayola announced it would be retiring eight of their original colors in the early 1990s. Crayon-chaos ensued, with picket lines outside the Crayola headquarters, discussion on The Today Show, and the founding of advocate groups like The National Committee To Save Lemon Yellow and RUMP— The Raw Umber and Maize Preservation Society. In response to this largely baby-boomer-fueled outcry, Crayola re-releaesed a limited edition tin box of their original eight hues—essentially inventing the nostalgia market that exists to this day. Indeed, as historians Dennis and Susan Hall point out in their book American Icons, “The American nostalgia craze, with the oldest boomers leading the charge, was taking off just as the ‘Crayola Eight’ were heading for retirement. By the end of the 1990s, companies like Binney & Smith, Coca Cola, Hershey, Mattel, and Volkswagen of America had cofound a ready market in the boomers for retro and heritage products.”

Although it might have been baby boomers that first saw the beauty and nostalgic value of the Crayola crayon, it certainly hasn’t been lost on later generations. Today, no stationery aisle would seem well-stocked without the iconic art supplies and no student’s pencil box would appear finished without them. Just as America’s own Smithsonian institution houses the original 8-pack of Crayola Crayons, there is a special place in all of our (perhaps overly nostalgic) hearts for them, as well.

ชุดจิ๋วเล่าเรื่อง

เมื่อวันก่อนได้ฤกษ์งามยามดีเก็บเสื้อผ้าแรกเกิดถึงสามเดือนของวู้ดไพล์ลงกล่องซะทีค่ะ เพราะเกือบทุกชุดที่ใส่มาตั้งแต่ครั้งยังตัวจ้อยตัวจิ๋ว ตอนนี้คับติ้วตึงเปรี้ยะไปหมดแล้ว

นั่งพับเสื้อผ้าของลูกไปทีละตัว ก็นั่งนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

อย่างเจ้าชุดนี้ เป็นชุดที่วู้ดไพล์ใส่ออกจากโรงพยาบาลค่ะ

วันออกจากโรงพยาบาล วู้ดไพล์น้ำหนักตัวลดจาก 2,810 กรัม เหลือ 2,530 กรัม ตัวเล็กกระจิ๋วหริวเหี่ยวแห้ง ตอนที่อาบน้ำเสร็จแล้วคุณพยาบาลจับใส่ชุดหล่อที่แม่เตรียมมาให้ จำได้ว่าหลวมโพรกเลยค่ะ! ตอนนั้นก็แอบช็อคอยู่ในใจว่า เอ้ย...นี่มันไซส์ 50 ที่เป็นชุดสำหรับเด็กแรกเกิดจริงเหรอ? หรือว่าลูกเราตัวเล็กมากๆกันนะ T^T ทำไมเสื้อกับกางเกงมันถึงได้ดูตัวใหญ่โคร่งแบบนี้?!

เจ้าจ้อยผอมแห้ง นั่นแขนหรือเส้นก๋วยเตี๋ยวกันแน่นะ

ฮึบๆ บิดตัวไปมา

โชว์เต้นกังนัมสไตล์

ผิวยังลอกๆอยู่เลย

ช่วงเดือนแรกนี่ได้ใส่ชุดนี้บ่อยมากๆค่ะ เพราะมีเสื้อผ้าไซส์ 50 อยู่ไม่กี่ตัว ที่ไม่ค่อยได้เตรียมเสื้อผ้าไซส์แรกเกิดไว้ก็เพราะตอนท้องไปหาข้อมูลกับบรรดารุ่นพี่แม่ๆใน pantip มาค่ะ เค้าแนะนำว่า ไม่ควรตุนเสื้อผ้าไซส์เล็กๆไว้เยอะ เพราะว่าลูกโตเร็วมาก เกิดมาก็สามพันกว่าแล้ว ใส่ป๊อบแป๊บก็ต้องเปลี่ยน เสียดายตังค์เปล่าๆ

แต่กลายเป็นว่า…พิมดันคลอดตอนอายุครรภ์ได้ 37 สัปดาห์ น้ำหนักแม่ขึ้นมาตั้งเยอะ T-T แต่เจ้าวพ.ได้ไปตามเกณฑ์เป๊ะๆ (ทิ้งส่วนเกินไว้กับแม่เพียบ ปล.ขอฝากไว้กับคุณแม่ท้องนะคะ ถ้าเป็นไปได้ไม่ต้องบำรุงเยอะเกินไปนะคะ พยายามทำให้ได้ตามที่คุณหมอแนะนำ คือให้น้ำหนักขึ้นรวมทั้งสิ้นอยู่ระหว่าง 10-12 กก. ถ้าเกินกว่านั้นเหนื่อยลดหลังคลอดค่ะ ทั้งๆที่เลี้ยงลูกเองไม่มีพี่เลี้ยงช่วย และเลี้ยงด้วยนมแม่ล้วน แต่นี่จะห้าเดือนแล้วยังลงไม่หมดเลย ฮือ...เศร้าใจ) แถมตอนออกจากโรงพยาบาลยังน้ำหนักลดลงมาอีก เสื้อผ้าของเด็กสามเดือนขึ้นไปที่เตรียมไว้เยอะแยะก็เลยต้องเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าไปก่อน 

เห็นชุดสีฟ้าตัวเก่งของวู้ดไพล์ชุดนี้อีกครั้ง ทำให้นึกย้อนไปถึงเรื่องราวสุขๆทุกข์ๆในช่วงแรกเริ่มของการเป็นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่

จำได้ว่าเวลาจะอุ้มลูกแต่ละทีนี่ตื่นเต้นมากๆ ตัวพิมเองก็ยังเจ็บแผลผ่าตัดอยู่ จะลุกออกจะเตียงนอนจะก้มจะนั่งแต่ละที แสนลำบาก ท่าทางการอุ้มลูกก็ยังเก้ๆกังๆ กลัวทำลูกเจ็บบ้าง กลัวทำหล่นบ้าง อุ้มเสร็จปวดเมื่อยไปทั้งตัวอย่างกับเพิ่งวิ่งมาราธอนเสร็จ

แม้จะอุ้มลูกแบบเก้ๆกังๆ แต่ลูกก็ยังหลับสบายในอ้อมอกแม่
(ฮ่าๆๆ ก็ตอนนั้นยังโวยไม่เป็นหนิ ลองเป็นตอนนี้สิ มีบ่นแน่นอน)

ช่วงเดือนแรกนี่เหมือนกับว่าจะ “ทุกข์มากกว่าสุข” คือทั้งๆที่ยังเจ็บแผลบวกกับมีอาการเท้าบวมหลังผ่าตัด แต่ก็ต้องพยายามเดิน หรือเคลื่อนไหวร่างกาย เพื่อแผลจะได้ไม่เป็นพังผืด นอนก็ไม่ค่อยได้นอน เพราะวู้ดไพล์ตื่นมาหม่ำนมบ่อยมากๆทุก 1-2 ชม. เจ็บหัวนมมากแต่โชคดีที่ยังไม่ถึงขั้นหัวนมแตก หน้าโทรม ขอบตาดำจนแพนด้ายังต้องเรียกทวด เสียงก็แหบแห้งเพราะร้องเพลงกล่อมลูก ต้องพยายามทานอาหารเรียกน้ำนมทั้งๆที่เบื่อแสนเบื่อ

 มีคนบอกเวลาลูกหลับให้เราหลับไปพร้อมกับลูก ก็ไม่เคยได้ทำ (คือทำได้...แต่ไม่ทำ ฮ่าๆๆ ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าตัวเองดี) เพราะเวลาที่ลูกหลับก็ชอบนอนเฝ้าลูก (เรียกว่านอนจ้องหน้าลูกจะถูกกว่า) กลัวว่าลูกจะดิ้นจากผ้าที่ห่อตัวอยู่แล้วผ้ามาอุดจมูกหายใจไม่ออกบ้าง กลัวลูกตกใจตื่นบ้าง บวกกับอารมณ์เห่อจัด อยากจะมอง อยากจะพิจารณาใบหน้าน้อยๆปากนิดจมูกหน่อยของลูกน้อยอยู่ตลอดเวลา

ตัวเหี่ยวเป็นคนแก่เลย

จู่ๆก็เลื่อนมือมาทำท่าแอ๊บแบ๊วเด็กน้อยนอนฝันถึงอะไรอยู่น้า?

จริงๆแล้วปากก็ไม่ “นิด” ซักเท่าไหร่นะ เอิ๊กๆ

แถมยังมีเรื่องอื่นๆให้กังวลอีกสารพัด

ไม่ว่าจะเป็น...

อาการตัวเหลือง

จริงๆแล้วค่าตัวเหลือของวู้ดไพล์ไม่ได้อยู่ในระดับที่น่าเป็นห่วงค่ะ เพราะว่าคุณหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้

ไม่ต้องอยู่รพ.ต่อเพื่อเข้าตู้ส่องไฟแต่อย่างใด แต่ก็ยังถือว่ามีอาการตัวเหลือง

คุณหมอก็กำชับให้พาวู้ดไพล์ตากแดดอ่อนๆตอนเช้าทุกวัน

คุณพ่อยุ่นก็พาออกไปอาบแดดมันทุกเช้าค่ะ

อาม่ามาเยี่ยมที่บ้าน
เลยจับหลานชายอาบแดดยามเย็นซะเลย

คุณพ่อพาเดินรับแดดอ่อนๆทุกเช้า

ปล.นี่ไม่ใช่หน้าบึ้งเพราะโกรธใครมานะคะ แต่เป็นหน้าง่วง(มากๆ)ของคุณพ่อยุ่นค่ะ

หลับพริ้มตลอด ไม่รู้เรื่องรู้ราว

อาบแดดอ่อนๆตอนเช้ากันหน่อยนะครับ

เอาแผ่นหลังของลูกหันหาแดด  ประมาณ 10-15 นาทีค่ะ

แต่กว่าจะหายเหลืองสนิทจริงๆก็ใช้เวลาหนึ่งเดือนเต็มเลยค่ะ

อาการตาแฉะมีขี้ตามาก จนต้องหยอดตา+ทานตั้งแต่อายุได้แค่ 7 วัน

น่าสงสารเด็กตาแฉะ

จำได้เลยว่าตอนต้องหยอดกับป้อนยาผ่านไซริงค์ให้ลูกครั้งแรกนี่ บ่อน้ำตาแตกตู้มเลยค่ะ สงสารลูกมาก เพิ่งเกิดมาได้แค่อาทิตย์เดียว เคยหม่ำแต่นมแม่อุ่นๆหวานๆมาตลอด จู่ๆต้องมาเจอยารสชาติแปลกๆ แถมเย็นเจี๊ยบ แต่วู้ดไพล์เก่งมากค่ะ ไม่มีร้องไห้ หม่ำยาเอื๊อกๆ ใช้เวลาประมาณ 4 วันก็หาย

แต่หายไปได้แค่อาทิตย์เดียว อาการตาแฉะก็กลับมาอีกค่ะ แต่ครั้งนี้ไม่ยอมใช้ยา คือจริงๆคุณหมอบอกว่าให้ใช้ได้

แต่ตัวเองคิดว่ามันติดกันเกินไปมั้ย สงสารลูก เลยถามคุณหมอว่าถ้าไม่ใช้ยาจะทำยังไงได้บ้าง

คุณหมอเลยบอกให้หมั่นใช้สำลีจุ่มน้ำต้มสุกเช็ดตาลูก วิธีนี้ต้องอดทนหน่อย ใช้เวลาอาทิตย์กว่าถึงจะหายค่ะ

พอโตขึ้นอีกหน่อย อาการตาแฉะก็หายไปค่ะ จำได้ว่าตอนตัดผมไฟตาก็กลับมาใสปิ๊ง ไม่แฉะแล้ว^^

อาการสะดือโป่ง

ฮ่าๆ ไม่เคยได้ยินกันใช่ไหมคะ พิมก็เพิ่งจะรู้จักอาการนี้ก็ตอนมีวู้ดไพล์เนี่ยะล่ะค่ะ ก่อนหน้านี้รู้จักแต่สะดือจุ่น

คือจริงๆแล้วมันมีชื่อที่เป็นทางการว่า “ไส้เลื่อนที่สะดือ” (Umbilical Hernia) ค่ะ ฟังดูน่ากลัวใช่มั้ยคะ คุณหมอบอกว่ามักพบในทารกที่คลอดก่อนกำหนด (วู้ดไพล์คลอดตอน 37 สัปดาห์) เพราะว่าผนังหน้าท้องบางจุดของวู้ดไพล์ยังอ่อนแอ ทำให้ลำไส้เล็กเลื่อนเข้าไปอัดอยู่ในบริเวณนั้น โดยเฉพาะเวลาที่ลูกร้องไห้ บิดขี้เกียจ หรือเบ่ง(อึ) บริเวณสะดือมันจะโป่งค่ะ เคยวัดได้เส้นผ่าศูนย์กลาง 3 ซม.โน่นเลย

สะดือปกติ

ลำไส้เล็กผลุบเข้าไปอย่างนี้ค่ะ

สะดือเลยโป่งอย่างนี้

หัวอกแม่ตอนเห็นสะดือลูกโป่งออกมายังกับลูกมะนาวนี่ลมแทบจับค่ะ คือทั้งตกใจ และกังวลว่าเค้าจะเจ็บหรือมันจะบานปลายไปจนถึงต้องขึ้นเขียงผ่าตัดรึเปล่า (คุณหมอบอกว่า ไม่ต้องเป็นกังวลไป ส่วนใหญ่มักจะหายเองก่อน 2 ขวบ แต่ถ้าเลย 2 ขวบแล้ว ยังไม่หาย หรือเส้นผ่าศูนย์กลางถึงระดับ 5 ซม.เมื่อไหร่ล่ะก็ ต้องเข้ารับการผ่าตัด )

ผ่านมาจะ 5 เดือนแล้ว ตอนนี้เล็กลงเยอะแล้วค่ะ ฟิ้วว...ค่อยยังชั่ว

สีผิวและสีปากของลูกที่ค่อยๆคล้ำลงจนผิดสังเกต

วันแรกยังแดงๆอยู่เลย

เกิดอะไรขึ้นกับวู้ดไพล์?!
เริ่มล่กขึ้นมาว่าลูกเราไม่สบายตรงไหน เป็นอะไรรึเปล่านะ

คือไม่ได้กังวลว่าวู้ดไพล์จะผิวคล้ำรึเปล่านะคะ  แต่ดั๊นไปอ่านเจอมาว่า เด็กทารกที่มีสีของริมฝีปากดำคล้ำอาจเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าทารกคนนั้นป่วยเป็นโรคหัวใจ เท่านั้นล่ะ จะเป็นลม ถึงกับวิ่งโร่ไปปรึกษาคุณหมอถึงโรงพยาบาล สรุปคุณหมอบอกว่าโรคหัวใจจะดูแค่ที่ริมฝีปากไม่ได้ ต้องดูสีของลิ้นร่วมด้วย ถ้าลิ้นยังแดงอยู่อย่างนี้ แสดงว่าไม่มีปัญหา

เรอยาก

จับพาดบ่าเป็นครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เรอ ทำให้เวลานอนหลับไปแล้วจู่ๆก็บิดเบ่งจนหน้าดำหน้าแดง หรือที่โบราณเค้าเรียกว่าบิดเรียกเนื้อนั่นแหละค่ะ เวลาลูกบิดเบ่งทีก็เครียดค่ะ คือเค้าจะทำหน้าตาเหมือนเจ็บปวดทรมานมากๆ ไอ่เราก็ไม่รู้จะช่วยลูกยังไงเพราะพยายามจับลูกเรอเท่าไหร่ลูกก็ไม่เรอ ได้แต่นั่งมองดู เอาลูกขึ้นมากอด แล้วก็เอาลูกขึ้นพาดบ่าพยายามให้ลูกเรอต่อไป

คุณพ่อจับเรอด้วยการพาดบ่า

ฯลฯ

เคยแอบคิดในใจว่า

“โอยยยยย เมื่อไหร่ลูกจะโตซะที  อยากจะก้าวข้ามผ่านความทรมานทางกายและใจเหล่านี้จะแย่แล้ว”

ถึงวันนี้ วันที่ต้องพับเสื้อผ้าของลูกน้อยลงกล่อง

Before

After

คับติ้วแล้ว ได้เวลาเก็บลงกล่องแล้วจ้า

นึกย้อนกลับไปแล้วรู้สึกเสียใจจังที่เคยคิดอยากให้ลูกรีบๆโตเพื่อที่เราจะได้สบายเร็วขึ้น

ตอนนี้กลับรู้สึก “ใจหาย” ว่าทำไมเวลาถึงผ่านไปเร็วนักนะ

ลูกน้อยที่เคยตัวจ้อยตัวจิ๋วของเราที่ครั้งนึงพิมกับยุ่นเคยตั้งฉายานามให้ว่า “เจ้าจ้อย” กำลังจะโตขึ้นเป็นหนุ่มน้อยเหรอเนี่ยะ

เจ้าจ้อยของคุณพ่อคุณแม่

เจ้าจ้อยโตเป็นหนุ่มขึ้นเรื่อยๆแล้ว

แล้วอีกไม่นาน...ก็จะเป็นวัยรุ่น เริ่มจีบสาว ทำงาน แต่งงานมีครอบครัวเป็นของตัวเอง

เราจะมีโอกาสได้ดูแลลูกน้อยของเราอีกนานเท่าไหร่กันเชียว (ฮ่าๆๆ พอ! นี่ลูกยังไม่ห้าเดือนเลยนะ)

สมัยเพิ่งเรียนจบปริญญาโท จำได้ว่าเคยทะเลาะกับคุณพ่อคุณแม่ด้วยเรื่องที่ท่านไม่อยากให้พิมไปเที่ยวกลางคืน

ทุกครั้งที่ไปเที่ยว กลับบ้านมาตีสองตีสามก็จะเจอไม่คุณพ่อ ก็คุณแม่ นั่งหลับรอพิมอยู่ในมุมมืด

ตอนนั้นรู้สึกหงุดหงิดมาก อารมณ์ประมาณลูกโตขนาดนี้แล้ว รับผิดชอบตัวเองได้แล้ว ทำไมต้องมานั่งรอหรือโทรศัพท์ตามกลับบ้านเหมือนเป็นเด็กเล็กๆด้วย หึ่ยยย...

คุณพ่อคุณแม่เคยพูดกลับมาว่า

“ถึงลูกจะโตแค่ไหน ก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาของพ่อแม่เสมอ”

ฮือ...ลูกผิดไปแล้ว เพิ่งจะมาเข้าใจความรู้สึกของคุณพ่อคุณแม่ ก็วันที่มีลูกเป็นของตัวเองนี่แหละ

ภาพวันที่ลูกเกิด ภาพวันที่เราอุ้มลูกครั้งแรก ภาพวันที่ให้นมแม่กับลูกครั้งแรก ภาพวันที่นั่งจ้องหน้าลูกในชุดหลวมโพรก ภาพวันที่ลูกนอนหลับปุ๋ยแล้วยิ้มให้เรา(ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นรีเฟลกซ์ก็ยังดีใจมากๆ) ภาพที่ลูกสบตากับเราเป็นครั้งแรก ฯลฯ ภาพพวกนี้ มันเป็นภาพติดตาที่ไม่มีวันจะลบออกจากความทรงจำได้จริงๆ

ตอนนี้วู้ดไพล์จะ 5 เดือนแล้ว แต่ทุกภาพตั้งแต่วันแรกที่เราได้เจอกันก็ยังชัดเจนอยู่มากๆในความทรงจำของแม่

และแม่ก็เชื่อว่า มันจะยังชัดเจนอย่างนี้เรื่อยไปแม้เวลาจะผ่านไปอีกกี่สิบปีก็ตาม

50 Photos to take with your kids

Credit: N/A from pinterest

ทำไปได้ 41 รูปจาก 50 ....ไม่เลวนะเนี่ย ^ ^

Sweet colour palette

ให้เธอไว้เป็นที่ระลึก

เชื่อว่าแม่ท้องทุกคนจะต้องตื่นเต้นมากๆกับการที่ตัวเองได้มีอีกหนึ่งชีวิตน้อยๆอยู่ในพุงของตัวเอง

^^

ย้อนไปเมื่อต้นปีตอนที่พิมใช้

home pregnancy test แล้วรู้ว่าตัวเองตั้งท้องนี่จำได้ว่าตื่นเต้นจนแทบจะเป็นลมเลยค่ะ เคยคิดมาตลอดว่าตอนฟังประกาศผลเอนท์ทางโทรศัพท์(เอิ่ม...โบมากกกก)นี่มันที่สุดของที่สุดแล้ว ตอนลุ้นผลตั้งครรภ์บน pregnancy test นี่ตื่นเต้นมากว่าไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า พอได้เห็นเส้นจางๆขึ้นมาเท่านั้นแหละ พูดได้เลยว่าแทบหยุดหายใจ

มันทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งตกใจ หลากหลายอารมณ์ผสมปนเปมั่วกันไปหมด

ในชั่วขณะเดียวกันน้ำตาก็ไหลพรากๆออกมา จำได้ว่ามีช็อตค่อยๆเอามือจับท้องตัวเองด้วย ฮ่าๆๆ ดราม่ามากกกก เหมือนนางเอกในละครหลังข่าวเป๊ะ

พอตั้งท้องปุ๊บ ความคิดอยากจะทำอะไรพิเศษๆให้ลูกเก็บไว้ดูตอนโตก็ผุดขึ้นมาเต็มไปหมดเลยค่ะ

อย่างข้างล่างนี่คือของขวัญสุดพิเศษชิ้นแรกที่พิมกับยุ่นทำไว้ให้วู้ดไพล์ค่ะ

พิมตั้งชื่อเองว่า กล่องสายใยรัก

...มันคือกล่องไม้เก็บสายสะดือ กับฟันน้ำนม และข้าวของแห่งความทรงจำอื่นๆของลูกที่อยากจะเก็บไว้ค่ะ พิมเลยเอา ผมไฟ สายสิญจน์ที่ญาติผู้ใหญ่ผูกข้อมือรับขวัญให้ในวันทำพิธีตัดผมไฟ ป้ายประจำเตียงเด็กอ่อนที่โรงพยาบาลของวู้ดไพล์ สายรัดข้อเท้าแรกเกิด แล้วก็สายรัดข้อมือของพิมมาเก็บไว้รวมกันค่ะ 

มีช่องใส่ฟันน้ำนมครบ 20 ซี่

ฝากล่องสลักชื่อจริงของวู้ดไพล์เป็นภาษาญี่ปุ่น  あした = อชิตะ



ด้านในของฝากล่องพิมกับยุ่นสลักข้อความถึงวู้ดไพล์เป็นภาษาญี่ปุ่นว่า

うまれてくれて　ありがとう

(อุมะเระเตะ คุเระเตะ อะริงะโต)　

ซึ่งแปลว่า

ขอบคุณที่เกิดมานะจ๊ะ

กะไว้ว่าจะเก็บกล่องนี้เป็นความลับจนกระทั่งฟันน้ำนมซี่แรกของวู้ดไพล์ร่วง วันนั้นจะหยิบกล่องนี้ออกมาแล้วให้วู้ดไพล์หยอดฟันน้ำนมลงกล่องเอง แล้วพิมกับยุ่นก็จะเล่าถึงที่มาที่ไปของสิ่งของต่างๆที่ถูกเก็บอยู่ในกล่องนี้ให้ลูกฟัง คิดเองเออเองว่าลูกน่าจะตื่นเต้นมากนะที่ได้เห็นสายสะดือ เส้นผมเส้นเล็กๆบางๆกับสายรัดข้อเท้าอันกระจิ๋วหริวของตัวเอง^^

ถัดมาเป็นกรอบรูปรอยเท้าแรกเกิดของวู้ดไพล์ค่ะ

จริงๆแล้วเราสามารถสั่งทำกรอบรูปพร้อมรอยเท้าแรกเกิดของลูกเราได้ที่โรงพยาบาลนะคะ มีหลากรูปแบบหลายลวดลายให้เลือกเชียวค่ะ บางรุ่นสามารถอัดเสียงอุแว้ๆของลูกใส่ลงไปในกรอบรูปได้ด้วยนะคะ เป็นอะไรที่เริ่ดมากๆ

แต่กรอบรูปรอยเท้าแรกเกิดของวู้ดไพล์ เป็นของยี่ห้อ Pearhead ค่ะ พิมสั่งซื้อจาก amazon.com แล้วฝากรุ่นพี่ที่รู้จักกันหิ้วจากอเมริกากลับมาให้ (ถูกกว่าซื้อที่เมืองไทยมากๆ)

ที่ไม่สั่งทำกับทางโรงพยาบาลเพราะตั้งใจว่าอยากจะเป็นคนปั๊มเท้าน้อยๆของลูกกันเองค่ะ^^

ตัววัสดุที่ใช้เป็นแม่พิมพ์เป็นแบบ non-toxic เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลเรื่องสารพิษตกค้างแต่อย่างใดค่ะ แถมยังเป็นแบบผสมมาเสร็จเรียบร้อยแล้ว พร้อมใช่้ และใช้ง่ายมากๆ ไม่ได้มาเป็นผงๆที่ต้องมีขั้นตอนผสมน้ำเองให้ยุ่งยาก และที่สำคัญคือเป็นแบบ mess-free คือเวลาที่เราปั๊มเท้าลูก แล้วดึงเท้าของเค้าออกมาจะไม่มีอะไรติดเท้าของลูกเลยค่ะ และถ้าเราทำพลาด เช่นระหว่างที่กำลังกดเท้าลูกลงไป ลูกเกิดดิ้นๆๆไม่ให้ความร่วมมือทำให้ปั๊มได้ไม่สวย เราก็สามารถขยำๆเจ้าก้อนแม่พิมพ์นี้แล้วก็ปั๊มใหม่จนกว่าจะได้รอยเท้าสวยงามของลูกตามที่เราต้องการเลยค่ะ

นวดๆแม่พิมพ์

แผ่แม่พิมพ์เรียบร้อยก็เตรียมปั๊มกันได้เลย

กร๊าก คุณพ่อยุ่นกลัวพาด กดเท้าลูกซะแรงเชียว แต่วู้ดไพล์บอกชิลๆคับ ไม่เจ็บ

เท้าเล็กกระจิ๊ดริด

และสุดท้ายที่อยากจะแชร์ในบล็อกนี้ ไม่ใช่สิ่งของ แต่เป็นโปรเจคภาพถ่ายแต่ละเดือนของลูกค่ะ คือตอนที่ยังท้องอยู่พิมชอบเข้าไปอ่าน blog ของแม่ๆฝรั่งมากๆค่ะ แล้ววันนึง เสิร์ชไปเรื่อยๆก็ไปได้แรงบันดาลใจมาจาก www.younghouselove.com ค่ะ

คุณแม่ฝรั่งคนนี้เค้าขยันถ่ายรูปลูกมากค่ะ คือถ่ายทุกๆสัปดาห์เลย พอเอารูปมาเรียงต่อกันแล้วอเมซซิ่งมากๆ ตอนเห็นครั้งแรกพิมอึ้งสุดๆ แล้วก็คิดทันทีว่า กรี๊ดๆๆๆ อยากจะทำอย่างนี้ให้วู้ดไพล์บ้าง แต่ขอทำแบบเดือนละรูปก็พอ ทำทุกอาทิตย์เห็นท่าจะไม่ไหว

แต่จะทำโปรเจคนี้ได้ต้องมีการเตรียมอุปกรณ์กันเล็กน้อยค่ะ

1.Bodysuit สีขาวล้วน ไซส์ตั้งแต่แรกเกิดจนถึงหนึ่งขวบ 0-3M/3-6M/6-9M/9-12M (หายากมากๆค่ะ พยายามไปหาตามโบ้เบ้กับสำเพ็งแล้วก็ไม่มี สุดท้ายเลยต้องไปซื้อที่ร้าน mothercare ขายเป็นแพ็คละสามตัว แพงเหมือนกันค่ะ แพ็คละห้าร้อยกว่าบาท แต่อยากทำโปรเจคนี้มากๆเลยกัดฟันซื้อ)

2.ผ้าที่มีลวดลายสำหรับทำ Background (พยายามหาผ้าจากในบ้านของเราก่อนค่ะ พวกผ้าห่มที่มีลายน่ารักๆก็เอามาใช้ได้นะคะ ถ้าไม่มีจริงๆค่อยซื้อ และถ้าจะซื้อแนะนำให้ไปเดินพาหุรัดเลยค่ะ มีผ้าลายน่ารักๆราคาไม่แพงเพียบเลย)             

3.ตุ๊กตา (เอาไว้เทียบสเกลกับตัวของลูกที่โตขึ้นทุกๆเดือนค่ะ)                               

4.ตัวอักษรบนเสื้อ (หลายๆคนใช้วิธีไปสั่งทำสติ๊กเกอร์แปะลงไป แต่พิมใช้วิธีทำ photoshop เพื่อความประหยัดค่ะ)

พิมเพิ่งทำมาได้แค่ 3 เดือน แต่แค่เอารูป 3 ใบนี้มาเรียงต่อกันก็มีคุณค่าสุดๆแล้วค่ะ ดีใจมากๆที่ตัดสินใจทำ ตอนแรกรู้สึกเสียดายเงินค่า bodysuit มากๆเลย แต่ตอนนี้รู้สึกคุ้มสุดๆ เพราะแต่ละเดือนของลูกที่ผ่านไปแล้วมันก็ผ่านไปเลย ย้อนกลับคืนมาไม่ได้

การถ่ายรูปแบบนี้ทำให้เราได้เห็นค่ะว่าแต่ละเดือนลูกน้อยของเราโตขึ้นขนาดไหน ยิ่งใส่ชุดที่เหมือนกัน และถ่ายภาพด้วยมุมเดิมทุกครั้ง แถมมีตุ๊กตาคอยเทียบสเกลนี่ยิ่งเห็นชัด

พิมเลี้ยงลูกเอง อยู่กับลูกแบบ 24 ชั่วโมง 7 วันก็จริง แต่ถ้าไม่เอารูปของแต่ะเดือนมาเรียงกันแบบนี้ก็มองไม่ค่อยออกนะคะว่าเค้าโตขึ้นแค่ไหน

ตอนนี้ชอบนั่งมองรูปสามใบนี้ แล้วก็คิดภาคภูมิใจในความเป็นแม่ของตัวเองค่ะ เลี้ยงด้วยนมแม่ล้วนได้อวบอ้วนขึ้นมาขนาดนี้ เราก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ยะ ฮ่าๆๆ เข้าโหมดหลงตัวเอง

ตอนนี้พิมแทบจะทนรอดูแบบครบ 12 รูปไม่ไหวแล้วค่ะ มันจะต้องน่ารักมากๆแน่ๆ

ไว้ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่ จะเอามาลงให้ดูกันอีกทีนะคะ อย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ^^